Tijd en Vriendschap zijn voor Altijd

Journalist

Tijd en Vriendschap zijn voor Altijd

Richard Dawkins Time

Tijd? Waar dient het voor?

Amsterdam, 21 april 2021– Er zijn niet echt veel mensen die je zomaar je vriend zou willen noemen. Richard Dawkins is een geweldige uitzondering. Met zijn werk en gedachtegoed is hij een vriend die altijd in de buurt is en die je altijd kan raadplegen over grote vraagstukken van het Leven, van Liefde en Schoonheid en Troost. 

door Richard Dawkins

Onze fantasie en verbeelding kan en zal altijd weer vele vormen aannemen. 

De oude Egyptenaren verklaarden de nacht door te suggereren dat de godin Nut de zon opslokte. De Vikingen geloofden dat een regenboog de brug van de goden naar de aarde was. 

Dit zijn magische, buitengewone verhalen. 

Maar er is een ander soort magie en het ligt aan ons om de echte antwoorden op deze serieuze vragen te ontdekken. 

Het is de magie van de werkelijkheid. 

Het is wetenschap. 

Richard Dawkins over de Magie van de Tijd.

In 2001 hield het Ashmolean Museum in Oxford een tentoonstelling genaamd ‘About Time’, met klokken en tijdwaarnemers door de eeuwen heen. In zijn nieuwste essaybundel, Science in the Soul spreekt hij erover en wel op zo’n manier dat het is alsof hij je aan tafel tijdens een goede maaltijd met een even goede fles wijn aanspreekt.

Boordevol inspirerende uitleg van ruimte, tijd en evolutie, doorspekt met humor en slimme gedachte-experimenten, verkent The Magic of Reality van onze goede vriend Richard Dawkins, die ons door dit leven leidt, een verbluffend breed scala aan natuurlijke fenomenen. 

Waar zijn allerlei spullen en dingen van gemaakt? 

Hoe oud is het universum? 

Wat veroorzaakt tsunami’s? 

Wie was de eerste man? Of vrouw? 

Dit is een zeer inspirerend detectiveverhaal dat niet alleen bij alle wetenschappen zoekt naar aanwijzingen, maar je ook prikkelt om te denken als een wetenschapper. 

De wonderen van de natuurlijke wereld worden ons allemaal uitgelegd met zijn onnavolgbare helderheid en uitbundigheid in een tekst die de komende generaties zal verlichten en informeren.

Richard Dawkins

Tijd is nogal mysterieus – bijna net zo ongrijpbaar en moeilijk vast te stellen als bewust bewustzijn zelf. 

Het lijkt te stromen – ‘als een altijd rollende stroom’ – maar wat doet het stromen? We hebben het gevoel dat het heden het enige moment in de tijd is dat werkelijk bestaat. 

Het verleden is een schimmige herinnering, de toekomst een vage onzekerheid. 

Natuurkundigen zien het niet zo. Het heden heeft geen geprivilegieerde status in hun vergelijkingen. Sommige moderne natuurkundigen zijn zo ver gegaan dat ze het heden beschrijven als een illusie, een product van de geest van de waarnemer.

Voor dichters is tijd allesbehalve een illusie. Ze horen zijn gevleugelde wagen naderbij komen; ze streven ernaar voetafdrukken achter te laten op het zand ervan; wou dat er meer van was – staan en staren; nodig hem uit om zijn caravan neer te zetten, maar voor één dag. 

Spreuken verklaren dat uitstelgedrag de dief ervan is; of ze berekenen met onwaarschijnlijke precisie de verhouding van de daarin opgeslagen steken. 

Archeologen graven rozerode steden op die half zo oud zijn als ze zijn. 

We verspillen het, geven het uit, verdelen het, verspillen het nogmaals en doden het.

Lang voordat er klokken of kalenders waren, maten wij – inderdaad alle dieren en planten – ons leven op volgens de cycli van de astronomie. Door het draaien van die grote klokken aan de hemel: de rotatie van de aarde om zijn as, de rotatie van de aarde om de zon en de rotatie van de maan om de aarde.

Het is trouwens verrassend hoeveel mensen denken dat de aarde in de zomer dichter bij de zon staat dan in de winter. 

HaHaHa.

Als dit echt zo was, zouden Australiërs hun winter op hetzelfde moment als de onze hebben. Een flagrant voorbeeld van dergelijk chauvinisme op het noordelijk halfrond was het sciencefictionverhaal waarin een groep ruimtereizigers, ver weg in een of ander sterrenstelsel, nostalgisch werd naar de thuisplaneet: ‘Gewoon te bedenken dat het weer lente is op aarde!’

De derde grote klok aan onze hemel, de baan van de maan, oefent zijn effecten op levende wezens voornamelijk uit op een maankalender. 

De Pacific Palolo-worm, Palolo viridis of Eunice viridis, leeft in spleten van koraalriffen. In de vroege ochtenden van twee bepaalde dagen tijdens het laatste kwart van de maan in oktober, breken de achtereinden van alle wormen tegelijkertijd af en zwemmen ze naar de oppervlakte voor een broed waanzin. Dit zijn opmerkelijke achtereinden. Want: ze hebben zelfs hun eigen paar ogen.

Hetzelfde gebeurt achtentwintig dagen later, in het laatste kwart van de novembermaan. De timing is zo voorspelbaar dat de eilandbewoners precies weten wanneer ze in hun kano’s de kronkelende uiteinden van Palolo-wormen moeten verzamelen, die een gewaardeerde delicatesse zijn.

(Wordt vervolgd)

LET’S KEEP IN TOUCH!

The stories on antonfoek seem to delight the producers, readers and writers alike.
Presumably appealing to their diverse interests as a reflection of life itself.
I have had the privilege of looking after and reading several issues times and times over again. And on each occasion I have been struck by the breadth and unexpectedness of the topics that get pitched.
Somehow, they all fall in together to make a satisfying whole, leaving us readers behind with a hunger for more.

We don’t spam! Read our privacy policy for more info.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *