Hey Anton, speel dat deuntje nog een keer.

Journalist

Hey Anton, speel dat deuntje nog een keer.

Ronnie Biggs

Onschuld in Brazilië

Voor het eerst aangekomen op een late zondagmiddag op het stadsvliegveld Santos Dumont van een uitgestorven Rio de Janeiro.

Mei 1969. Meteen voel ik mij er thuis. De geluiden, de temperatuur, het licht dat verandert, de zee, het strand, de omgeving, de geuren.

Ik beloof en spreek met mezelf af er nimmer meer weg te gaan.

De volgende ochtend in het Museum van Moderne Kunst ontmoet ik een jongen met wie ik in gesprek raak. Hij is verrast dat ik er nog maar zo kort ben. Zelfstaande komende woensdag voor een reis van zes weken door Europa en hij biedt een gemeubileerde 3 kamer flat op de Rodolfo Dantas midden in Copacabana aan.

Geen enkele tegenprestatie, noch een financiële vergoeding of zo, verwacht. Jojanneke Claassen van het Parool, die er een jaar later had precies eenzelfde soort ervaring. Ik krijg de sleutels en ga kennis maken met de stad die sindsdien min of meer mijn tweede thuis is geworden. Senang man.

Ik maak ook kennis met de mensen bij de Ass. Druk op en ga naar het free lance werk uitvoeren.

Tussen de bedrijven door komt Ronald Biggs langs.

Ron Biggs

Een aantal jaren geleden was de Engelsman vaak in het nieuws als deelnemer van de grootste treinroof ooit. Als enige was hij uit de gevangenis ontsnapt en via o.m. Marokko, Australie, Venezuela in Brazilie terecht gekomen.

Dat land heeft geen uitleverings verdrag met Engeland. Maar hij moest zich wel drie keer per week melden bij de politie op Praca Maua melden. Wij zijn goede kennissen geworden. Hij kwam, toen ik mij enige tijd later in Rio vestigde, mij thuis en ik bij hem, hoewel hij in Guaratiba, zo’n 60 km buiten de stad woonde.

Een van die keren ben ik met hem naar het poltiebureau geweest. Daar moest hij immers met zijn handtekening laten zien dat hij er nog niet was.

Met hoorde ik hem aan de politie man vragen of hij voor een week op 6 of 8 in een keer mocht tekeken. De politie-agent vond het prima en suggereerde dan dat hij maar meteen voor 10 weken tekende. Hoefde hij niet zo vaak op en naar Guaratiba neer te reizen. Viva Brazil van toen.

Niet veel later legde een Brits oorlogsschip aan in de haven. Aan boord bevond zich een Ronnie Biggs fanclub die hem uitnodigde een drankje te komen drinken.

Dat accepteerde hij, maar de hoogste baas aan boord, kreeg bijna een hartaanval toen hij hoorde dat een van de meest gezochte Britse misdadigers aan boord was.

Die bevond zich op Brits grondgebied op een Brits oorlogsschip.

Paniek. Biggs en zijn fanclub wisten, aangeschoten als ze al waren, niet hoe snel ze van boord moesten, toen acties dreigden en in wat taxis to Guaratiba verkassen.

Het werd feest thuis bij hem, in Guaratiba voortgezet, met vreselijk veel drank en gezang.

Zelf drinken ik geen alcohol, rook niet en doe niet aan verdovende middelen. Dus mijn zelf opgelegde taak was aan de lange houten tafel, bij gebrek aan een echte piano, doen alsof ik piano speelde en de liederen begeleidde. Dat ging erg goed.

Een van de bemanningsleden viel van dronkenschap op een gegeven moment op de grond, uitgeteld als hij was van veel teveel dronk.

Wat later kwam hij weer enigszins bij, krabbelde op, hervond zich, richtte zich tot mij en vroeg: 

Hey Anton, speel dat deuntje nog een keer.

Anton, 30 december 2017

LET’S KEEP IN TOUCH!

The stories on antonfoek seem to delight the producers, readers and writers alike.
Presumably appealing to their diverse interests as a reflection of life itself.
I have had the privilege of looking after and reading several issues times and times over again. And on each occasion I have been struck by the breadth and unexpectedness of the topics that get pitched.
Somehow, they all fall in together to make a satisfying whole, leaving us readers behind with a hunger for more.

We don’t spam! Read our privacy policy for more info.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *