Sam Summerlin, de Meester

Journalist

Sam Summerlin, de Meester

Sam Summerlin

Op- of geen oplichter

Amsterdam, 10 feb. 2021–

De eerste keer dat ik naar Astoria, New York ging, naar het adres dat Sam me had gegeven, lachte de eigenaar van het gebouw me uit toen we elkaar ontmoetten en ik vroeg om Sam. 

Hij grijnsde op de een of andere manier en zei:
‘Nee, nee, er woont hier geen Sam Summerlin. Is hij je geld schuldig? ‘
Ik was verrast en werd een beetje onzeker. Sam was verhuisd van een eersteklas adres aan de Upper East-zijde naar deze goedkopere plek.
Dit was tenslotte het adres dat Sam met de hand voor me had opgeschreven op een cocktailparty van de Foreign Correspondents Club in New York. Elke keer als ik in de stad was, ging ik naar. Susan Adams, directeur van de FCC, was een zeer goede gastheer die een goede grip had op haar sponsors.
En je wist nooit wie er zou komen opdagen.
Netwerken zou even verrassend en leuk kunnen zijn.

‘Hi Sam, hoe gaat het’, was mijn standaardvraag nadat ik hem op die recepties had gezien. Ik heb nooit teveel mensen gekend. En hoewel hij me nooit echt en alleen in de verte herkende en ik hem alleen maar zijn wenkbrauwen zag optrekken.
Ik hielp hem er snel uit. ‘Anton’, zei ik, van de Nederlandse radio en tv van vroeger in Zuid-Amerika en nu in New York.
‘Vroeger reisden we samen van Buenos Aires naar Chili’,
‘Oh Anton, natuurlijk, hoe gaat het,’ zei hij toen, terwijl hij zijn grijze wenkbrauwen bijwerkte of de kruimels opruimde van zijn marineblauwe jas met dubbele rij knopen of zijn lichtgrijze broek, in de zomer of donkergrijs in de herfst of winter, terwijl hij nog een shot whisky nam.
Hij zag er altijd onberispelijk uit. Lang, knap, heel charismatisch en jawel, wat toen heette: een lady killer. Met, voor sommigen, een van die glimlachen.
Ik had Sam eind jaren zestig of misschien begin jaren zeventig ontmoet in het AP-gebouw, Rockefeller Plaza in New York, nadat hij was geïntroduceerd door George Hawrylyshyn, een Canadese verslaggever van Oekraïense afkomst.
George van het Rio-bureau en bij een korte stint en introductie tegen Sam dat ik in Rio de Janeiro was gestationeerd voor de Nederlandse media, maar dat ik training kreeg van onze correspondent in Washington DC, KlaasJan Hindriks, met wie ik af en toe een reis maakte door de NYC , waar we op de 47e in het Edison Hotel verbleven.
Sam was niet zo onder de indruk.

Ik was tenslotte heel jong, een groentje die niet al te veel wist, maar leergierig en hij fronste zijn wenkbrauwen en zei: ‘Nou, je moet je huiswerk maken, als je wilt worden en tot de beste wilt behoren. ons. Luister meer dan je praat en blijf relevante vragen stellen ‘.
Sam wist dus waar hij het over had. En ik wist dat ik bij het bereiken van zijn niveau naar plaatsen moest gaan en erop moest staan de mensen naar wie ik wilde luisteren te zien, misschien tranen, bloed en zweet vergoten. Besteed quality time. Lees en absorbeer waardevolle lessen.

Maar met Sam als mijn inspiratie en gids, zou dat niet al te moeilijk moeten zijn. Sam, de grote Amerikaanse journalist, auteur en correspondent van Associated Press van 1949 tot 1975. President en voorzitter van de nieuwsdienst en het syndicaat van de NYTimes, mijn held.

Sam Summerlin and Dee
Sam Summerlin en Dee

Hij was tenslotte niet de man die Mao had ontmoet en vier boeken had geschreven over zijn journalistieke avonturen. Ik bedoel, wat maakt hem zo anders dan ik dat ik niet dezelfde dingen kan doen en zelfs niet kan innoveren? Of zelfs of creatief zijn?

Talent heb ik, zonder twijfel. Mijn talen spreek, schrijf en versta ik zonder twijfel goed. Communicatieve vaardigheden onder controle. De zolen van mijn schoenen willen, willen en willen verbranden om te bereiken wie en wat ik wilde bereiken. Een zekere mate van charisma en ja, er is mij ook wel eens een glimlach verteld.
En neem nooit een gemakkelijk nee als antwoord.
Sam vertelde me zijn verhalen, de verhalen die hem gevormd hadden op de middelbare school en universiteit in South Carolina en ik luisterde met gepast respect.
Mijn bewondering en respect voor hem groeide en eindigde nooit.
We ontmoetten elkaar in Cannes op de filmfestivals en hij vertelde me nog meer verhalen. Hij had een filmbibliotheek ontwikkeld en een tv-programma ‘Hollywood Stars II’ waarin content werd verkocht in 70 of 80 landen. Hij was nu een rijke en succesvolle ondernemer en journalist en mijn respect voor hem groeide nog meer.
Zelf heb ik het ook niet slecht gedaan met mijn eigen bedrijf Columbus Cine en mijn eigen tv-programma Brazil / 2000 uitgezonden op Cable at Satellite Program Network [SPN] van Tulsa Okl. Eigendom van Ed Taylor en later verkocht aan de CNN van Ted Turners.
Enkele jaren later, rond 2003 – 2004, ontmoetten we elkaar op een van deze cocktailparty’s in New York en toen ik hem ritueel vroeg hoe het met hem ging en hij tot mijn verbazing zei dat hij een investeerder nodig had om Hollywood Stars II verder te ontwikkelen.
Het moet een jaar later zijn geweest dat ik hem had gezegd naar de kantoren van het Foreign Correspondents Centre te komen en hem een cheque uit te schrijven. Ik had tenslotte net mijn erfenis ontvangen en had nog geld.
Hij arriveerde stipt om 10 uur en zonder vragen te stellen of een document te ondertekenen gaf ik hem het gevraagde geldbedrag.

Ongeveer een week later vroeg hij me om meer en ik gaf het hem, dit keer na wat papierwerk getekend te hebben. 

Ik hielp hem bij het verkopen van zijn programma in verschillende landen over de hele wereld, denkend aan het leren van marketing, verkoop en distributie in de filmindustrie. In die tijd werd ik voorgesteld aan Jeff C. vanuit een grote distributiestudio in Manhattan. 

Daar leerde ik enkele van de belangrijkste ingrediënten van filmdistributie. Geen probleem. 

Ongeveer een jaar later vroeg Sam me aandelen te kopen in Hollywood Stars II en dat deed ik ook. Ik nam niet de moeite om het bedrijf te onderzoeken, maar was een belanghebbende van 40%. Mijn vertrouwen en respect was onbeperkt. 

Mijn zakelijke vaardigheden op financieel gebied: nul. 

Het enige dat ik wist dat ik kon, was reizen om het programma wereldwijd te verkopen. Dus toen ik hem eindelijk ontmoette in Astoria NY, in wezen liggend op een bed, vies en erg stinkend, verzorgd door twee Caribische verpleegsters op het juiste adres om de hoek van de plaats die hij de eerste keer voor me had opgeschreven, hij zei dat hij niet echt ziek was. Toch heb ik hem zo’n vier of vijf keer bezocht. Hij zei dat hij zojuist enorm verzwakt was en op de een of andere manier slaagden we erin om te lunchen bij een Deli om de hoek. Hij had gewoon een fluitje van een cent. Hij noemde me de beste man die ooit voor en met hem had gewerkt, zijn soldaat nummer één. Maar zijn stem was verzwakt. Hij had me het adres in New Jersey gegeven waar zijn journalistieke bezittingen waren bewaard. Al zijn 35 mm-shows, archieven, persoonlijke brieven en dergelijke. 

Toen ik daarheen ging met een van zijn trawanten, kreeg ik nu ook zijn post en las ik brieven over zijn uitzetting van de prestigieuze plaats aan de Upper East Side naar dit ding in Astoria. Ik schreef aan Claire, zijn dochter in San Diego, die me vroeg haar vader letterlijk niet teveel van streek te maken, aangezien hij op sterven lag, en aan zijn zoon Anthony in Washington DC die nooit de moeite nam om terug te schrijven. Mijn gedachten over de oude dagen in Argentinië, New York en Cannes kwamen terug met een diepe droefheid, aangezien mijn bewondering en respect voor hem niet vervaagde, maar op de een of andere manier werd het zien van hem worstelen, het zien vechten tegen de onvermijdelijke dood merkwaardig sterker. 

Ik schreef naar de AP om hem ook te helpen bij de Foreign Press Club. De antwoorden waren niet bevredigend. Aan de andere kant zocht ik een media-advocaat, Carl van der Sandt, op en wilde hem aannemen, maar kon hem niet betalen. 

Dus ik gaf het eigenlijk op om mijn geld terug te krijgen en hem zijn oplichters te vergeven. Zijn oplichterspraatjes. 

Mijzelf vergeven voor het wegblazen van een deel van mijn innerlijke zelf. 

Domheid, onwetendheid en blindheid veroorzaakt door vertrouwen, respect en bewondering. 

Anton JieSamFoek

Nice, Zuid-Frankrijk, september 2018 

Sam Summerlin, 1 januari 1928-27 februari 2017 Amerikaanse verslaggever en journalist, auteur en AP-correspondent van 1949 tot 1975. President en voorzitter van de nieuwsdienst en syndicaat bij de NY Times.

LET’S KEEP IN TOUCH!

The stories on antonfoek seem to delight the producers, readers and writers alike.
Presumably appealing to their diverse interests as a reflection of life itself.
I have had the privilege of looking after and reading several issues times and times over again. And on each occasion I have been struck by the breadth and unexpectedness of the topics that get pitched.
Somehow, they all fall in together to make a satisfying whole, leaving us readers behind with a hunger for more.

We don’t spam! Read our privacy policy for more info.

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *