De Politie aan de Deur
Angst en Onschuld
Amsterdam, 26 december 2021– De politie belde vroeg in de avond aan bij mijn studententehuis, maar ik deed de deur niet open omdat ik dacht dat ze me eruit zouden komen zetten.
Ik had mijn huur al maanden niet betaald en was bang.
Maar toen begon ik te denken: mijn moeder was niet zo goed geweest en wat als het iets met haar was?
We hadden geen telefoon in de krot en mobiele telefoons waren nog niet uitgevonden, dus ik moest de telefooncel doorbreken.
Ik belde naar huis in Leeds om te ontdekken dat mijn moeder in het ziekenhuis lag en niet verwachtte dat ze de nacht zou overleven. ‘Ga naar huis, jongen,’ zei mijn vader.
Ik kwam bij het treinstation en ontdekte dat ik de laatste trein had gemist. Er ging een trein tot aan Peterborough, maar ik zou de aansluitende trein van Leeds twintig minuten missen.
Ik kocht een kaartje naar huis en stapte toch maar in. Ik was een student met problemen als het om geld ging. Altijd tekort. En ik had niet de hele weg het geld voor een taxi, maar ik had een schroevendraaier in mijn zak en mijn bos lopers.
Ik was zo wanhopig op zoek naar huis dat ik van plan was een auto in Peterborough te jatten, te liften, wat geld te stelen, iets, wat dan ook. Ik wist gewoon aan de toon van mijn vader dat mijn moeder die nacht zou sterven en ik was van plan om naar huis te gaan als het me zou doden.
‘Tickets, alsjeblieft,’ hoorde ik, terwijl ik wezenloos uit het raam staarde naar de voorbijtrekkende duisternis. Ik zocht naar mijn kaartje en gaf het aan de bewaker toen hij naderde. Hij stempelde het, maar stond toen alleen maar naar me te kijken. Ik had gehuild, had rode ogen en moet er geschrokken uit hebben gezien.
“Gaat het?” hij vroeg.
‘Natuurlijk ben ik in orde,’ zei ik. ‘Waarom zou ik dat niet zijn? En wat heeft het in ieder geval met jou te maken?’
‘Je ziet er vreselijk uit,’ zei hij. “Is er iets dat ik kan doen?”
‘Je kunt verdwalen en je met je eigen zaken bemoeien,’ zei ik. “Dat zou een grote hulp zijn.” Ik had geen zin om te luisteren noch te praten.
Hij was nog maar een jonge man, klein en ondermaats en hij moet mijn lichaamstaal hebben gezien en aan mijn stem hebben gehoord dat er iets mis was. Dus ging hij tegenover me zitten en bleef mij bezighouden.
“Als er een probleem is, ben ik hier om te helpen. Daar word ik voor betaald.”
Ik was een grote kerel in mijn bloei, dus ik dacht er even over om hem fysiek op weg te sturen, maar op de een of andere manier leek het niet gepast. Hij deed eigenlijk niet veel verkeerd. Ik ging door alle stadia van verdriet tegelijk: ontkenning, woede, schuldgevoel, terugtrekking, alles behalve acceptatie. Ik was een borrelende ketel van emotie en hij had zichzelf in mijn vuurlinie geplaatst.
Het enige andere dat ik kon bedenken om van hem af te komen, was hem mijn verhaal te vertellen.
“Kijk, mijn moeder ligt in het ziekenhuis, stervende, ze zal de nacht niet overleven, ik ga de verbinding met Leeds in Peterborough missen, ik weet niet zeker hoe ik naar huis moet.
“Het is vanavond of nooit, ik krijg geen kans meer, ik ben een beetje van streek, ik heb niet echt zin om te praten. Ik zou je dankbaar zijn als je me met rust zou laten. Oké?”
‘Oké,’ zei hij, en hij stond eindelijk op. ‘Het spijt me dat te horen, jongen. Dan laat ik je met rust. Ik hoop dat je op tijd thuis bent.’ Toen liep hij de koets af zoals hij gekomen was.
Ik bleef uit het raam kijken in het donker. Tien minuten later stond hij weer aan de zijkant van mijn tafel. Oh nee, dacht ik, daar gaan we weer. Deze keer ga ik hem echt door de trein slepen.
Hij raakte mijn arm aan. ‘Luister, als we in Peterborough aankomen, schiet je zo snel als je wilt rechtstreeks naar Perron 1. De trein van Leeds zal er zijn.’
Ik keek hem stomverbaasd aan. Het was niet echt registreren. ‘Kom maar weer,’ zei ik dom. ‘Wat bedoel je? Is het laat of zo?’
Nee, het is niet laat,’ zei hij verdedigend, alsof het hem echt kon schelen of treinen te laat waren of niet. ‘Nee, ik heb net Peterborough gebeld. Ze gaan de trein voor je ophouden. Zodra je instapt, gaat hij.
“Iedereen zal klagen over hoe laat het is, maar laten we ons daar deze keer geen zorgen over maken. Je komt thuis en dat is het belangrijkste. Veel succes en Gods zegen.”
Daarna stapte hij weer de trein uit. ‘Tickets alstublieft. Nog meer tickets nu?’
Ik realiseerde me ineens wat een topklasse, volwaardige doilem ik was en joeg hem de trein uit. Ik wilde hem al het geld van mijn portemonnee, mijn rijbewijs, mijn sleutels geven, maar ik wist dat hij beledigd zou zijn.
Ik pakte hem op en pakte zijn arm vast. “Oh, eh, ik wilde gewoon…” Ik was plotseling sprakeloos. “Ik, ehm…”
‘Het is goed,’ zei hij. “Geen probleem.” Hij had een warme glimlach op zijn gezicht en oprecht medeleven in zijn ogen. Hij was een goede man op zich en eiste er niets voor terug.
‘Ik wou dat ik je op een of andere manier kon bedanken,’ zei ik. ‘Ik waardeer wat je hebt gedaan.’
‘Geen probleem,’ zei hij nogmaals. “Als je de behoefte voelt om me te bedanken, help je de volgende keer dat je iemand in de problemen zit, diegene uit de brand. Dat zal me ruimschoots terugbetalen.
“Zeg hen dat ze je op dezelfde manier terug moeten betalen en dat de wereld snel een betere plek zal zijn.”
Ik was aan de zijde van mijn moeder toen ze in de vroege ochtenduren stierf. Zelfs nu kan ik niet aan haar denken zonder de Good Conductor in die nachtelijke trein naar Peterborough te herinneren en tot op de dag van vandaag hoor ik geen slecht woord over British Rail.
Mijn ontmoeting met de Goede Dirigent veranderde me van een egoïstische, potentieel gewelddadige levensgenieter in een fatsoenlijk mens, maar het kostte tijd.
“Ik heb hem sindsdien duizend keer terugbetaald,” zeg ik tegen de jonge mensen met wie ik werk, “en ik zal dat blijven doen tot de dag dat ik sterf. Je bent me niets verschuldigd. Helemaal niets. “
‘En als je denkt van wel, dan zou ik je hetzelfde advies geven dat de goede leermeester mij heeft mee gegeven. Geef het door.’
Bedankt voor alle reacties en financiele bijdragen of donaties op dit verhaal en het mogelijk te maken. Dank zij de bijdragen zijn wij, Lennart en Anton, in staat te produceren, schrijven, redigeren en te publiceren.