Nick en ik en de menselijkheid

Deel III

Roanne van Voorst 

Amsterdam, 11 augustus 2021– Ik leerde Nick over een theorie van historicus Jacob Burckhardt, die stelt dat naarmate de materiële condities van een samenleving complexer worden, haar sociale relaties grover worden. 

Ik [ A.F.] had het voorrecht David Levy bij zijn promotie op het onderwerp van Sex between Humans and Robots voor een reportage en documentaire te mogen ontmoeten. Later kwam ik hem ook weer tegen in Londen en New York. Het resultaat van die ontmoetingen is horen op de podcasts bij PRX.Org

Misschien zou je zelfs kunnen stellen, dacht ik hardop, dat hoe ingewikkelder de technologie wordt, hoe simpeler de mens. „Ga maar na, Nick: vroeger kende ik alle telefoonnummers van vriendinnen uit mijn hoofd, tegenwoordig ken ik er nul, omdat ik dat geheugendeeltje niet langer hoef te trainen – ze staan immers toch allemaal in mijn telefoon. Wilde ik voorheen kans maken op een relatie, dan moest ik een aantrekkelijk persoon aan durven spreken in de kroeg of supermarkt, nu wacht ik tot iemand mijn foto de juiste kant op swipet. Vroeger moest ik, als ik de weg kwijt was, een vreemde op straat om hulp vragen, tegenwoordig vertrouw ik blind op mijn gps.”

Aangezien ik toch voor hem betaald had, dwong ik Nick verder te luisteren naar voorbeelden van de wijze waarop moderne technologie ons gedrag kan beïnvloeden en veranderen. De anticonceptiepil leidde tot vrijere seks, de wasmachine tot meer vrije tijd. Het vliegtuig maakte ons tot wereldburgers, de taalsuggestie-optie in mailprogramma’s als Gmail maakt taal tot eenheidsworst – een met opvallend veel uitroeptekens: „Great, thanks! Looking forward!”

Het leek me aannemelijk dat Nick en zijn soortgenoten ons gedrag opnieuw en verregaand zouden beïnvloeden. Maar hoe? 

Stel, hè, Nick, dat jij er in de toekomst iets minder uit zou zien als een lijk – ja, sorry, en wat meer als een mens. Stel dat je me lieve of opwindende dingen zou influisteren en aantrekkelijker voor me wordt dan in je huidige rol van oversized dildo, en stel dat iemand als ik daardoor mijn levende bedpartner zou inruilen voor iemand als jij. 

Wat zouden wij mensen dan aan- of juist afleren op het gebied van liefde en intimiteit?”

Terwijl ik mijn jas en laarzen weer aantrok – onze tijd samen was bijna om – opperde ik zaken als het moeten dealen met het ongemak dat menselijke partners in de loop der jaren onaantrekkelijker of nukkiger neigen te worden, het onszelf oefenen in ongemakkelijke communicatie over uiteenlopende intieme wensen, het omgaan met het risico op afwijzing. Met andere woorden: ik refereerde aan al die dingen die menselijke liefde en lust zo ingewikkeld en kwetsbaar maken – en zo fantastisch. 

Nick keek me zwijgend na en zei niets meer.

Roanne van Voorst 

Lees ook over de dystopische toekomst van de mensheid en hoe het hoofdpersonage die probeert tegen te gaan…