Liefde en Seks van de toekomst

Meer hier over liefde en seks in de toekomst.

Deel I

door: Roanne van Voorst/nrc

Amsterdam, 11 augustus 2021–In een bordeel met sekspoppen vraagt een antropoloog zich af: „Wat zal de mens door deze robots aan- of juist afleren over liefde en intimiteit?”

Het probleem was niet zijn kale hoofd, hoewel dat nogal onverwacht contrasteerde met de volle bos haar die ik had gezien op zijn profielfoto. Nick, een mooie man met een stevige kaaklijn, harde buikspieren en heldere, blauwe ogen. Een man met wie ik, aldus de biotekst op de website waarop ik hem huurde, niet alleen de leeftijd maar ook alvast een hobby deelde: rotsklimmen. 

Het probleem was óók niet dat Nick alvast geheel uitgekleed en in zeesterpose op het bed lag toen ik de schemerige kamer binnenkwam. Zijn armen en benen uitgespreid naar de zijkanten, zijn blik star, gericht op het plafond. 

Het grootste probleem was niet eens dat er metalen schroefjes in zijn handpalmen en voetzolen glinsterden, zodat hij me meer deed denken aan een moderne, voortvarende Jezus, dan aan de sekswerker van de toekomst – en als zodanig was hij toch echt aan me voorgesteld door zijn eigenaar.

Toegegeven, het probleem was een béétje dat Nick een erectie had die zo lang als mijn onderarm moest zijn en zeker zo dik was. Een beeld waarnaar ik enthousiast probeerde te kijken, niet zozeer vanwege Nick, als wel om zijn eigenaar niet teleur te stellen. Die had zojuist de deur voor me opengedaan en legde nu de kamersleutel naast een tube glijmiddel op het bedkastje, daarbij glunderend naar zijn medewerker wijzend: „Nick has very big cock!”

Maar hoewel ik me nerveus afvroeg hoe eerdere huurders die ‘very big cock’ ooit in hun lichamen hadden kunnen herbergen, waren het niet het geslacht of de andere lichaamsdelen van Nick die maakten dat ik tijdens onze middag samen kuis aangekleed in zijn armen zou blijven liggen.

Het probleem was zijn ontbrekende ziel, herkenbaar aan de strak langs mij heen starende ogen, voelbaar aan het loodzware gewicht van zijn poppenlijf. Ik sjorde aan zijn torso om hem wat rechter op tegen de kussens aan te zetten, maar kreeg het niet gedaan. Moedeloos nestelde ik me uiteindelijk maar tegen zijn borstkas, die glad was en koud aanvoelde – zoals ook de rest van het lichaam van mijn bedpartner.

Tegenover mijn echte, menselijke liefdespartner had ik eerder die week mijn aankomende antropologische veldwerk in het sekspoppenbordeel op zelfverzekerde toon verdedigd. Ik zou er dit keer voor naar Oostenrijk afreizen, eerder toog ik al eens naar Spanje voor een avontuurtje met een roodharige, vrouwelijke sekspop, maar eenmaal daar aangekomen bleek het ‘bordeel van de toekomst’ alweer gesloten. De buurt had geprotesteerd, leerde ik later, die waren nog niet zo klaar voor de toekomst als de eigenaren hadden gehoopt. 

Sekspop Nick bood me een nieuwe onderzoekskans. Het was absoluut noodzakelijk, zei ik tegen mijn lief, om zelf te ervaren hoe de snelle opkomst van sex dolls en seksrobots de menselijke ervaring van seksualiteit en liefde zou kunnen veranderen.

Welnee, wuifde ik zijn twijfelende blik weg, dat is geen vreemdgaan, niks onappetijtelijks aan ook, dat heet participerende observatie, dat hoort nou eenmaal bij mijn werk. En die poppen, die vormen de toekomst van seks en sekswerk, dat zeggen steeds meer futuristen en sociologen toch zeker zelf.

Binnenkort  heeft één op de tien jongeren seks met een robot, er zijn nu al mannen die met een sekspop getrouwd zijn of ermee samenwonen, er bestaan verschillende online sekspoppenfora waarop trotse bezitters foto’s van hun plastic partners delen.

deel II “Sekspoppen in Japan”

Roanne van Voorst is antropoloog en weet van de toekomst.

AF.