Laurel & Hardy – Pick A Star

In PICK A STAR maken Laurel en Hardy voor één keer een gastoptreden in een film die zelfs leuk is als ze niet op het scherm zijn. Het is zeker geen meesterwerk, maar je zit tenminste niet op je horloge te kijken of een boek te lezen terwijl je wacht tot Stan en Ollie aan de beurt zijn. Het excuus dat er is voor een plot (zussen gaan naar Hollywood om hun geluk te beproeven in films) dient enkel om een reeks toevallige ontmoetingen-met-sterren vignetten met elkaar te verbinden. Er is degelijke muziek, een paar Busby Berkeley-achtige productienummers, een paar vernuftige speciale effecten (voor 1937, toch), en hoofdrolspelers die echt getalenteerd en innemend waren.

Twee gastoptredens van vijf minuten

Laurel en Hardy hebben twee gastrolletjes van vijf minuten, beide een beetje onkarakteristiek. In de eerste bezoekt Patsy Kelly een filmset waar The Boys een scène aan het opnemen zijn waarin ze Mexicaanse bandieten vertolken. Een gladgeschoren James Finlayson speelt hun regisseur (“When do I act dumb?” vraagt Stan) voor deze scène die eindigt met een flessen-brekend gevecht met de oude vijand Walter Long (die er uitziet alsof hij een goede 50 pond is afgevallen in de drie jaar sinds zijn laatste optreden bij L&H). Aan het eind van de scène stappen Stan en Ollie (enigszins) uit hun rol om Patsy een demonstratie te geven van losbrekende flessen en slaan zichzelf uiteindelijk bewusteloos met echte flessen.

Muzikale onzin

De tweede scène is een geïsoleerd vignet waarin Laurel en Hardy wat muzikale onzin uitkramen. Stan speelt oude deuntjes op een speelgoedtrompet, terwijl Ollie hem probeert te overtreffen door ’s werelds kleinste harmonica te bespelen. Ollie slikt zijn kleine instrument in, en Stan ontdekt dat hij deuntjes kan spelen door op Ollie’s buik te drukken op de juiste plekken.

De beste gastrol van Laurel en Hardy

Naar mijn mening, is dit een van de beste L & H gastoptredens. Het is de tweede van twee uit de film Pick A Star (1937) met Rosina Lawrence in de hoofdrol. Het maakt me elke keer weer aan het lachen. De deuntjes, de gezichtsuitdrukkingen, de trompet – en die kleine harmonica! Briljant.