Bernard de Wolff – Schilderijen

Subtiele vibraties van pigmenten, diep vlees, en mentale universum. In en uit omhelzen elkaar in dit dichte, prachtig gematteerde schilderij. Een helder licht spookt door zijn diepten, sublimeert verschijningen. Heel dicht bij abstractie, absorbeert het schilderij van Bernard de Wolff alle contouren. Landschappen of lichamen bezweren de uitgestrektheid op dezelfde beweeglijke en fusionele manier, verstrooid en trillend.
Elk schilderij stroomt over van vitaliteit en sensuele aanwezigheid. Een deegachtige en trillende uitstorting, van binnenuit verpletterd, een magma van vleselijke aarde en diffuse chaos, rijst op uit de diepten van het doek, waar de schijn wordt opgeslokt. Eeuwig herbeginnen van het begin van de schilderkunst.

Christian Noorbergen

Gallery Plugin

Emily Bilman:

Ik zou eraan willen toevoegen dat het schilderij van Bernard de Wolf ons terugvoert naar het moderne impressionisme met zijn lichtspel, een waarneming die zich vormt en herschikt met de kade-abstracte kleuren en figuren op het doek.”

Jean Marie Lienard:

Meer bescheiden zou ik zeggen dat ik in de abstracte kunst van Bernard de Wolff met geluk de symbolen en betekenaars aantref die bepaalde gedichten kunnen sublimeren, er een extra dimensie aan kunnen geven die mij zelf steeds weer blijft verbazen. Dank je, een grote dank je wel aan de artiest.”

Danilo Santinelli:

Bernard de Wolff (1955) was een leerling van Eugène Leroy – die ik in het vorige artikel heb besproken – wiens schilderkunst hem diepgaand heeft beïnvloed en wiens picturale mengsels duidelijk sporen van hem dragen. Ook De Wolff beweegt zich tussen landschappen en figuren, en ook hij geeft de voorkeur aan het naakt. Hoewel in zijn schilderij alles de neiging heeft te verdwijnen in het materiaal-chromatische magma, presenteert hij niet de dramatische tonen van andere schilders uit dezelfde streek, en zijn impasto is zeker niet zo wreed als dat van Leroy. Dit is te danken aan de rijkdom van zijn palet, waardoor zijn schilderijen, vooral de natuurlandschappen, een bijna impressionistisch aanzien krijgen. In de figuurstukken lijkt hij meer in de richting van ruwheid te gaan, waar het materiële magma de figuren doet ontploffen, waardoor ze opnieuw een fysionomische identiteit verliezen”.

Bernard de Wolff:

Ik ben nog niet vergeven voor het niet praten over mijn schilderij. Dat denk ik niet. Geen intellectuele dubbele bodems, geen vertelling, geen dramatisering. Er is alleen kleur die sensueel stroomt om te overwegen; ik doe eenvoudige, gewone dingen. Er is een vage verwijzing naar Bergson, wiens opvatting van tijd ik bestrijd. Er is hier geen romantiek of expressionisme, alleen een vorm van impressionisme vermengd met lyrische abstractie, tachisme en materialiteit, ik werk voor het netvlies.”

Dorotea Duval:

Aangezien u een mooie dandy bent, met een mooie vrouw, beiden van een chique fou is men geneigd niet te vermelden dat u een prachtige schilder bent, een serieuze professional, van een monolithische ethiek, van een bevoorrechte intelligentie, een groot kunstenaar. Je werk overdenken is een vreugde en een feest. Dank u voor dat.

Ik zie je werk op je FB pagina. En ik vind het echt prachtig, diep, genereus, met duizend en één verschillende semantische zones. Zo’n Nederlands licht, een buitengewone poëtische gevoeligheid. En, je bent ook mooi, betoverend, intelligent, bon Vivant…. Je bent alles en meer. En je bent ook erg sexy, verdorie!!!

Jan Berghuis :

Ambient art is een ontwikkeling in de 21e eeuw en heeft duidelijk raakvlakken met het impressionisme, maar ook met de nul/nihl beweging in de jaren 60 en 70. Dat experiment gaat nog steeds door, en zal niet stoppen. Het impressionisme bevrijdde schilders van klassieke regels en wetten. Het ging weer om het schilderen zelf, niet zozeer om de weergave van de werkelijkheid. In plaats daarvan kwamen de innerlijke gevoelens van de ziel naar boven. Zeker, compositie en ritme speelden een (belangrijke) rol, maar schilders als Monet, Mancini en van Gogh waren meer geïnteresseerd in de emoties van het moment. Allaprima/ in één keer schilderen stond daarom veel meer in dienst van het einddoel. Ruwe potloodstreken en dikke olieverf gaven de voorstelling meer vlugheid en snelheid. Daarmee deed een schijnbare vaagheid zijn intrede in de kunstwereld. Het impressionisme bleek decennialang een commerciële stijl te zijn. De impressionistische manier van schilderen is een herkenbare weergave voor mensen om steeds weer nieuwe dingen te zien, allemaal op dezelfde foto. Van William Turner via Antonio Mancini tot Bernard de Wolff zijn er zeker ontwikkelingen. De laatste is een hedendaagse Nederlandse impressionist. Zijn schilderijen bestaan uit dikke verfkluiten waarin men vaag een figuur kan ontwaren. Deze vervormde beelden zijn nauw verwant aan Ambient art.

James Kieley:

De voorspelling is uitgekomen, door Meester Artiest, Bernard de Wolf, is het Impressionisme weer herrezen! Dit knappe doek vertoont een verscheidenheid van prachtige diepe korstige texturen, die door de kunstenaar op exquise wijze worden getoverd, door laag na laag gebroken kleur op het oppervlak van het doek aan te brengen! Bernard de Wolf creëert een gedenkwaardige weergave, zijn landschap wordt gekenmerkt door een gevlekte blauwgrijze lucht, geaccentueerd door een smeulend ruig terrein, met zware impasto struiken als achtergrond!

Louise door Chiron Charrault:

Ik hou van de manier waarop licht is geanalyseerd om te zijn Ik hou van de manier waarop het licht wordt geanalyseerd om gesublimeerd te worden in elk schilderij. Ik probeer niet te begrijpen om de weergave van het motief te begrijpen, die soms nogal verwarrend is van St Germain, maar ik waardeer de kleuren, het nerveuze en en gulle aanraking.

Ishrath Humairah:

Wat gebeurt er als je een schilderij tegenkomt dat er plotseling ongewoon en boeiend uitziet? Je hart slaat een slag over en je bent geneigd het van dichterbij en langer te bekijken. Je weet dat het een landschap is, maar er is meer aan de hand. Een paar minuten later ben je verliefd op de kleuren, de diepte, de textuur, het verhaal en de streken.
Dit overkwam mij toen ik Bernard De Wolff’s portfolio van olieverfschilderijen met zandtextuur tegenkwam, die varieerden van landschappen, figuratief, abstract, naakten, stadsgezichten en meer. Zijn rode draad was zand vermengd met olieverf, waardoor sensuele en raakt-me soort texturen ontstaan.
Bernard’s methode is eenvoudig. Olie + zand + doek = magie. Na gek te zijn geworden van zijn portfolio, had ik de prachtige gelegenheid om met hem te communiceren en zijn werken te bespreken. Hoe meer hij vertelde over het zand in olieverf, hoe meer ik geïntrigeerd raakte.